Language Switcher

V2025

සමකය: අතීතයට වෙඩි තැබීමේ ප්‍රීතිය

වුනියාවේ පිහිටා තිබෙන වන්නි ආරක්‍ෂක සේනා මූලස්ථානයේ ගොඩනැගිල්ලක් විවෘත කිරීමේ උළෙලකට සහභාගී වෙමින් ‘හමුදා අත්පත් කරගත් ඉඩම්වලින් සියයට 76ක් නිදහස් කර ඇතැ’යි හමුදාපති මහේෂ් සේනානායක කියා සිටියේ ඉකුත් පෙබරවාරි මාසයේ 25 වැනිදා ය. දෙමසක් ඇවෑමෙන් පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩල රාජ්‍ය නායක සමුළුවට සහභාගී වනු පිණිස බ්‍රිතාන්‍යය බලා ගිය ජනාධිපති සිරිසේන, හමුදා වාඩි ලා ගත් ඉඩම්වලින් සියයට 80ක්ම දැන් නිදහස් කර ඇතැයි කියා සිටි බව අප්‍රේල් 28 වැනිදා බීබීසී සිංහල සේවය විසින් වාර්තා කරන ලදී. ඉක්බිති, මැයි මාසයේ 8 වැනිදා නව පාර්ලිමේන්තු සැසිය ආරම්භ කරමින් කතාකළ ජනාධිපතිවරයා ඒ ප්‍රමාණය සියයට 85 දක්වා ඉහළ දැම්මේය. නමුත් එයින් දෙදිනක් ඇවෑමෙන් විදෙස් වාර්තාකරුවන්ගේ සංගමයේ නියෝජිතයන් හමු වූ හමුදාපති මහේෂ් සේනානායක, ඒ සංඛ්‍යාව සියයට 77 දක්වා පහත බැස්සුවේය. ඉන් සතියක් ගත වූ තැන, මැයි මාසයේ 16 වැනිදා ‘හින්දු’ පත්‍රයට ඒ හමුදාපතිවරයාම ලබාදුන් සාකච්ඡාවකට අනුව දැනට මුදාහැර ඇති ඉඩම් ප්‍රමාණය සියයට 80කි!

‘මේ ඉඩම් සහ පහසුකම් දෙනවා වගේම ගන්නත් පුළුවන්’ යැයි යාපනයේ අවතැන් දෙමළ ජනයා අමතා හමුදාපතිවරයා මාර්තු 30 වැනිදා කළ ප්‍රකාශයට අනුව කල්පනා කරතොත් ‘දීම් සහ ගැනීම්’ නිසා මේ ගණන් ඉහළ - පහළ යාමට ඉඩ ඇති බව සළකනු යෙහෙකි ය.

නමුත් ප්‍රස්තුත කාරණාව ඉඩම් නොවේ. 

අතුරුදහන් වූ ස්වකීය ඥාතීන්ගේ ඉරණම හෙළිකරන්නැයි ඉල්ලා දෙමළ මව්වරුන් විසින් ආරම්භ කරන ලද සත්‍යග්‍රහ මාලාව අවුරුද්දකින් එපිටටත් දිග්ගැසෙමින් තිබේ. මේ ලියන මොහොත වනවිට කිලිනොච්චි මව්වරුන්ගේ සත්‍යග්‍රහයට දින 449කි. වවුනියාවේ සත්‍යග්‍රහයට දින 446කි. ත්‍රිකුණාමලයේ දින 434කි. මුලතිවු සටනට දවස් 430කි. යාපනයේ 423කි. ඒ බොහෝ දෙනා ස්වකීය දරුවන් හා ඥාතීන් යුද්ධය අවාසනයේ හමුදාවට සියතින්ම භාරකළවුන් වෙති. 

2009 මැයි 16 සිට 18 වැනිදා තෙක් කාලය තුළ යුද හමුදාවට භාරවීමෙන් පසු අතුරුදහන් වී යැයි සැළකෙන, කුඩා ළමුන් 29 දෙනකු ඇතුළත් 293 දෙනකුගේ නාම ලේඛනයක්, සත්‍යය හා යුක්තිය සඳහා ජාත්‍යන්තර ව්‍යාපෘතිය විසින් මැයි 14 වැනිදා යාපනයේ දී එළිදක්වන ලදී. ඒ සියල්ලන් යුද හමුදා සේනාංක වෙත භාරවනු ඇසින් දුටුවන්ගේ සාක්‍ෂි මත පදනම්ව ය.

නමුත් මැයි 10 වැනිදා අල් ජසීරා නාලිකාවේ විකාශය වූ ශ්‍රී ලංකාවේ අතුරුදහන්වීම් පිළිබඳ වාර්තා වැඩසටහනකටඅදහස් දක්වන හිටපු හමුදාපති ෆීල්ඩ් මාර්ෂල් සරත් ෆොන්සේකාට අනුව ‘පවුල් 10-15ක් තම දූ දරුවන් අතුරුදහන් වූ බව’ කියූ පමණින් එය ‘පරම සත්‍යය’ සේ නොසැළකිය යුතු ය. අතුරුදහන්වූවන් තවමත් සඟවාගෙන ඇතැයි සිතන්නෙක් වේ නම්, ඔහු මනෝවෛද්‍ය ප්‍රතිකාර ගතයුතු බව ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවේ හිටපු මෙහෙයුම් අධ්‍යක්‍ෂ උදය පෙරේරා කියා සිටියේ ද ඒ වැඩසටහනට ප්‍රකාශයක් කරමිනි. 

පුරා අවුරුද්දක් අව් - වැසි නොතකා සිය දරුවන් හා ඥාතීන් වෙනුවෙන් යුක්තිය ඉල්ලා සටන් කළ වෙහෙසින් හා වියෝ දුකින් පරිපීඩිත දෙමළ මව්වරු පිළිතුරු රහිත තවත් අවුරුද්දකට දැන් මුහුණ ලා සිටිති. 

නමුත් ප්‍රස්තුත කාරණාව අතුරුදහන්වීම් ද නොවේ. 

යුද්ධයේ නිල අවසානය ප්‍රකාශ කොට මේ මැයි මාසයට නම අවුරුද්දකි. අපරාධ යුක්තිය හෝ දේශපාලන විසඳුම් පිළිබඳ දෙමළ ජනයාගේ සෑම ඉල්ලීමක්ම නොතකා මැඩලන ලද නම අවුරුද්දක් ඇවෑමෙන්, කවර බාධා මැද වුවද ස්වකීය මළවුන් සමරනු පිණිස උතුරු - නැගෙනහිර දෙමළ ජනයා වෙන් වෙන්වත්, ඒකාබද්ධවත් සමරු වැඩසටහන් හා සිහිපත් කිරීම් සංවිධානය කරති. සිංහල ගම්මාන ද, බෞද්ධ වෙහෙර විහාර ද, හමුදා ජනපද ද, මිලිටරි නිවාඩු නිකේතන ද, වෙසක් කලාප ද, පොසොන් බැති ගී ද, ආහාර සැණකෙළි ද, හමුදා ප්‍රදර්ශන ද, චේ ගෙවාරා සැමරුම් ද, මැයි දින පැරෂුට් පෙළපාලි ද වැසි වසින ලද ඒ නම අවුරුද්දදෙන් පසුත් ජාතික සංහිඳියාවට දෙමළුන් මැලිවන්නේ ඇයිදැයි බොහෝදෙනා විමසති. ‘දෙමළ ජාතිවාදයෙන්’ දෙමළ ජනයා ගළවාගනු රිසියෙන් ද, දෙමළ ජනයා අතර ‘ජාතිකවාදී බලවේග’ මතුවනු වළකනු පිණිස ද සෙස්සෝ ලියති; කියති; චාරිකා යති. 

‘අපි අතීතයට පිස්තෝලයකින් වෙඩි තැබූ විට, අනාගතය කාල තුවක්කුවලින් පහර දෙනු ඇතැයි’ ඩගස්ථාන කිවි අබුතාලිබ් ගෆුරොව් කී බව රසූල් ගම්සතෝව් ‘මගේ ඩගස්ථානය’ පොතෙහි තැනෙක ලියයි.

යුද්ධය ඇවිළ ගිය තිස් පස් වසරකට පෙර කල්හි මෙන්ම අතීතයට දකුණෙන් ද, වමෙන් ද වෙඩි තබන පිස්තෝල කල්ලි මේ මැයි මාසයේත් සිංහල දේශපාලනය හොබවති. අනාගතය යුද ප්‍රකාශ කරන තෙක්, උපද්‍රව රහිතව ගෙවා දමන මේ ප්‍රමෝදජනක දවස්වලට කවරකු නම් බාධා කරත්ද?☐

(මෙම ලිපිය 2018 මැයි 20 වැනිදා 'අනිද්දා' පත්‍රයේ මුල්වරට පළවිය.)

රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන