චිත්‍රපට කර්මාන්තය නවීකරණය කිරීමේ සහ රාජ්‍යයේ දශක පහක භූමිකාව ව්‍යාපාරික තරඟකරුවෙකුගේ සිට නියාමන සහ ප්‍රවර්ධන ආයතනයක් දක්වා වෙනස් කිරීමේ අරමුණින් ශ්‍රී ලංකා ජාතික චිත්‍රපට සභාවක් පිහිටුවීමට රජය තීරණය කර තිබේ.
ශ්‍රී ලංකා ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථාව මගින් ආවරණය නොවන අංශ සම්බන්ධයෙන් මූලෝපායික දිශානතියක් ඇති කිරීමේ අරමුණින්, යෝජිත චිත්‍රපට සභාවේ ව්‍යුහය සහ කාර්යභාරය පිළිබඳව මූලික කෙටුම්පත් පනතක් සකස් කර ඇත.
1971 අංක 47 දරන ශ්‍රී ලංකා ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථා පනත අහෝසි කර ඒ වෙනුවට ශ්‍රී ලංකා ජාතික චිත්‍රපට සභාව පිහිටුවීම සඳහා නව නීති සම්පාදනය කෙරෙනු ඇත.
එය පැරණි නීතියෙන් ආවරණය නොවූ ක්ෂේත්‍ර සඳහා මූලෝපායික මග පෙන්වීමක් ලබා දෙන අතර සිනමා සංස්කෘතිය නියාමනය කිරීම සහ ප්‍රවර්ධනය කිරීම කෙරෙහි අවධානය යොමු කරනු ඇත. කර්මාන්තයේ පාර්ශවකරුවන් දිගු කලක් තිස්සේ ඉල්ලා සිටියේ ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථාව (NFC) තරඟකරුවෙකු නොව නියාමකයෙකු විය යුතු බවයි.
කෙසේ වෙතත්, ප්‍රදර්ශකයින් තර්ක කරන්නේ දශක ගණනාවක් පැරණි සීමා කිරීම්, විශේෂයෙන්ම චිත්‍රපට ආනයනය සීමා කරන දැඩි කෝටා ක්‍රමය, රුපියල් බිලියන 10ක කර්මාන්තය අඩපණ කරන බවයි.
වර්තමානයේ සිංහල සිනමාව දියුණුවෙමින් පවතින අතර, මේ වසරේ චිත්‍රපට හයක් රුපියල් මිලියන 200 ඉක්මවා ආදායම් උපයා ඇත. 2024 දී රුපියල් මිලියන 7ක් පමණක් වූ බොක්ස් ඔෆිස් ආදායම, 2025 පළමු භාගයේදී දැනටමත් රුපියල් බිලියන 1.5 ඉක්මවා ඇත.
පෞද්ගලික ආයෝජකයින් මහනුවර සහ ගාල්ල වැනි නගරවල නවීන සිනමා සංකීර්ණ (multiplexes) ඉදිකරමින් සිටින නමුත්, නියාමන ප්‍රතිසංස්කරණ නොමැතිව වර්ධනය ඇනහිටිනු ඇතැයි ඔවුහු අනතුරු අඟවති.
1971, 1987-89 කැරලි, දශක තුනක උතුරු නැගෙනහිර යුද්ධය සහ පාස්කු ඉරිදා බෝම්බ ප්‍රහාර ඇතුළු අනෙකුත් සුළු කැරලි කර්මාන්තයට බලපෑම් කළද, චිත්‍රපට බෙදාහැරීමේ සහ ආනයනය කිරීමේ ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථාවේ ඒකාධිකාරය කර්මාන්තයේ බිඳවැටීමට හේතු වූ බව කර්මාන්තයේ පාර්ශවකරුවෝ චෝදනා කරති.
සංස්ථාව චිත්‍රපට බෙදාහරින එකම ආයතනය වූ බැවින්, සිනමාහල්වලට හොඳ නිර්මාණ ලබා නොදීම නිසා, වරක් ඉතා සජීවීව පැවති චිත්‍රපට නැරඹීමේ සංස්කෘතියෙන් ප්‍රේක්ෂකයින් ඈත් විය.
2001 දී බෙදාහැරීම අර්ධ වශයෙන් ලිබරල් කළ විට, ලංකා ෆිල්ම් ඩිස්ට්‍රිබියුටර්ස් ලිමිටඩ් (LFD), ඊ.ඒ.පී. ෆිල්ම්ස් ඇන්ඩ් තියටර්ස් ලිමිටඩ් (EAP), මූවී ප්‍රොඩියුසර්ස් ඇන්ඩ් ඉම්පෝටර්ස් ලිමිටඩ් (MPI), සිනමා එන්ටර්ටේන්මන්ට් ලිමිටඩ් (CEL) යන පෞද්ගලික චිත්‍රපට බෙදාහැරීමේ ජාල හතරක් ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථාවට අමතරව චිත්‍රපට ආනයනය සහ බෙදාහැරීම සඳහා වෙළඳපොළට පිවිසියේය.
ඔවුන් රජයෙන් ඉල්ලා සිටියේ ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථාවේ භූමිකාව නියාමන ආයතනයකට සීමා කරන ලෙසත්, නිලධාරිවාදී බාධාවලින් තොරව පෞද්ගලික අංශයේ මැදිහත්වීමට ඉඩ දෙමින් චිත්‍රපට බෙදාහැරීම සම්පූර්ණයෙන්ම ලිබරල් කරන ලෙසත්ය.
