යම් පුද්ගලයෙකු කිසියම් ඛේදවාචකයක් ගැන පූර්ව දැනුවත්භාවයකින් පසුවන අවස්ථාවක, ඔහුද එකී ඛේදවාචකයට මුහුණ දුන් පළමු නිමේෂයේදීම තමන්ට ද පෙරකී අපරාධය සිදුවනු ඇතැයි ස්ථීරවම නිගමනයකට එළඹේ. ඔහු යම් විදියකින් මරණයට පත් නොවුණහොත්, මේ මොහොතේ මරා දමනු ඇතැයි දැනුණු බිය ඔහුගේ ජීවීතයම යළි යළි මර මරා උපද්දවනු ඇත. මේ ලියැවෙන්නේ ඒ සාහසික අපරාධයයි.
රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව විසින් රට තුළ ස්ථාපිත කරනු ලැබූ පැහැර ගෙන ගොස් මරා දැමීමේ ‘සුදු වෑන් සංස්කෘතිය‘ ගැන මා පමණක් නොව, රටේ අතිබහුතරයක් දැන සිටියහ. ඊට බිය වූ බොහෝ දෙනා එකී ‘සුදු වෑන්‘ පැහැර ගැනීමකට ලක් නොවී සිටීමට සෑම අතින්ම වග බලාගත්තෝ ය. එසේ ආරක්ෂාකාරී වූ පිරිස් තමන් දන්නා හඳුනන සෑම දෙනාටම එවැන්නකට ගො¥රු නොවන්නැයි උවදෙස් දුන්නෝ ය. මේ ලියුම්කරුටද එවන් උවදෙස් ඕනෑ තරම් ලැබුණි.
පුරවැසියෝ කලල අවස්ථාවෙහිදී සිට මිය ගොස් අවසන් කටයුතු නිමාවන තෙක් රටට ‘බදු‘ ගෙවති. එසේ නම්, එකී පුරවැසියන්ට තමන් ආණ්ඩුවට ගෙවන බදු මුදල්වලට සිදු වන්නේ කුමක්දැයි දැන ගැනීමට ශුද්ධවූ අයිතියක් තිබේ. ඒ අයිතිය දැන ගැනීමේ ඉතා පහසුම මාර්ගය ජනමාධ්‍යයි.
රටේ ආණ්ඩු කරන දේශපාලකයන් අහිංසක මිනිසුන්ගේ බදු මුදලින් පිස්සු නටන්නේ නම්, ඒවා සාහසික ලෙස ඩැහැගන්නේ නම් ඒ බව රටේ බදු ගෙවන ජනතාව සහ සුද්දෙන් දැනගත යුතු ය.
වර්ෂ 2005 දී බලයට පත් රාජපක්ෂලා ජනමාධ්‍යවේදීන් මරා දමන්නේත්, මරණ තර්ජනය කරන්නේත්, මාධ්‍ය ආයතනවලට බෝම්බ ප‍්‍රහාරයන් එල්ල කරන්නේත්, ගිනිබත් කරන්නේත් රටේ ජනතාව දතයුතු ඇත්ත එකී ජනතාවගෙන් වසන් කිරීම පිණිස සැලසුම් සහගතව ය.
මගේ කතාව ආරම්භ වන්නේ මෙතැන් සිටය. ශ්රී ලංකා වෘත්තීය ජනමාධ්‍යවේදීන්ගේ සංගමය යනූ ශ්රී ලංකාවේ විද්‍යුත් සහ මුද්‍රිත මාධ්‍යවේදීන් (එවකට* 1200 ක් පමණ සාමාජිකයන් සිටි සංගමයකි. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ ජනමාධ්‍ය මර්දනය හමුවේ අප සංගමයේ බොහෝ සමාජිකයන් තර්ජන, තර්ජනවලට ලක්වූහ. බොහෝ සාමාජිකයන් සේවය කළ මාධ්‍ය ආයතන විවිධ තර්ජන ගර්ජනවලට පමණක් නොව ප‍්‍රහාරයන්ටද ලක්වුණි.
රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව ඉතා සෙමෙන් ආරම්භ කළ මෙකී තර්ජන ගර්ජන අතුඉති ලා වැඩෙමින් තිබුණි. වගකිව යුතු මාධ්‍යවේදීන්ගේ සංගමයක් ලෙස මෙකී තර්ජන, ගර්ජන හමුවේ නිහඬවම සිටීමට එවකට සංගමයේ මහ ලේකම් ලෙස මටත්, සභාපති සනත් බාලසූරියටත් සෙසු නිලධාරීන්ටත්, සමාජිකයන්ටත් හැකියාවක් නොවුණි. අපි රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ ජනමාධ්‍ය මර්දනයට එරෙහිවූයෙමු. එවකට ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය සංගම් පහක් ක‍්‍රියාත්මකව තිබූණි.
රාජපක්ෂලාගේ ජනමාධ්‍ය මර්දන කොතෙක් ප‍්‍රබල වූවාද යත්, ඉහත එක් එක් මාධ්‍ය සංගම්වලට වෙන් වෙන්ව මුහුණ දීමේ ශක්තියක් නොවුණි. එහෙයින්, සියලූ මාධ්‍ය සංවිධාන එක්ව මාධ්‍ය සංවිධාන එකමුතුවක් ලෙස සංවිධානය වුණි. එහෙත් රාජපක්ෂලාගේ මාධ්‍ය මර්දනය නතර නොවුණි. අනතුරුව රටේ පැවැති බොහෝ සිවිල් සංවිධානද එක්ව මාධ්‍ය මර්දනයට එරෙහි ව්‍යාපාරය ලෙස නව පුළුල් සංවිධානයක් පිහිටුවීමටද සිදුවිය. ජනමාධ්‍ය නිදහස යනු රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ කැඩපතයි. මේ වකවානුව වනවිට රටේ හරිහමන් ලෙස ක‍්‍රියා කරන විපක්ෂයක් නොවූ හෙයින්, රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවෙන් රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය රැුක ගැනීමේ කාර්යභාරය අපේ කර පිට පැටවී තිබුණු අප අපට හැකි උපරිමයෙන් ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටියෙමු. එහෙයින් මාධ්‍ය සංගම්වල පළමූ පෙළ ක‍්‍රියාකාරිකයන් කිහිප දෙනෙකු රාජපක්ෂලාගේ බද්ධ වෛරයට ගොදුරු වී තිබුණි.
තර්ජනාත්මක දුරකථන ඇමතුම් අපට සාමාන්‍යකරණය වී තිබුණි. සතියකට වරක්, ඇතැම් විට සතියකට දෙවරක් පමණද මර්දනයට එරෙහිව පාරට බහින්නට සිදුවිය.
මමත්, සනත් බාලසූරියත් එවකට සේවය කළේ ලේක්හවුස් ආයතනයේ ය. එක් දිනෙක එහි සභාපති බන්දුල පද්මකුමාර අප දෙදෙනාට කතාකර ඔහු සමග ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයට එන ලෙස ගෝඨාභය රාජපක්ෂ දැන්වූ බව ප‍්‍රකාශ කළේය. ඒ අනුව ඔහු සමඟ අප දෙදෙනා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මුණ ගැසුණෙමු. කේන්තියෙන් වියරු වැටී සිටි ඔහූ සියලූ උද්ඝෝෂණ ව්‍යාපාර නැවැත්වූවේ නැත්නම් සිදුවන දේ බලාගත හැකි යැයි තර්ජනය කළේය. අප ඔහූගේ තර්ජනයට බිය වූයේ නැත. අප දෙදෙනා එක් හඬින්ම කීවේ මාධ්‍යවේදීන් මරා දැමීම, තර්ජනය කිරීම, පැහැර ගෙන යෑම, මාධ්‍ය ආයතනවලට ප‍්‍රහාර එල්ල කිරීම නවතා ලන තුරු අපේ විරෝධතා ව්‍යාපාර නොනවත්වන බවයි. වියරු වැටී සිටි ඔහූ ‘මුන් කාට ජාතක වෙලා දැයි’ එහි සිටි බන්දුල පද්මකුමාර, ලක්ෂ්මන් හූළුගල්ල දෙසට හැරී විචාලේය. අප දුප්පත් වුණත්, අපේ මව්පියන් මැදමුලනේ වළං නොසේදු බව ඔහුට කියාදීමට අපට සිදුවිය. එවැනි තිරශ්චීන කතා තව දුරටත් අසා සිටීමට අපට උවමනාවන් නොවුණු හෙයින් අපි එතැනින් නැගිට ආවෙමූ. ”උද්ඝෝෂණය නතර නොකළහොත් වෙන දේ බලා ගන්න පුළුවන්” යන ප‍්‍රකාශය හමුවේ අප ඔහුගෙන් සෘජුවම විමසා සිටියේ ”ඔබ කරන්නේ තර්ජනයක්ද …?’ කියාය.
එවිට ඔහු ප‍්‍රකාශ කළේ.. ‘‘ඒක වෙන්න ඕන තැනින් වෙයි” යනුවෙනි. එය ඉතා පැහැදිලි ජීවිත තර්ජනයක් බැවින්, ඔහූගේ කාර්යාලයෙන් පිටව අපි දෙදෙනා කොටුව පොලීසියට ගියද, අපේ පැමිණිල්ල ඔවුන් භාර ගත්තේ නැත. මෙකී සිදුවීම වූයේ කීත් නොයාර් පැහැර ගිය දිනට පසු දින ඊට එරෙහිව කළ උද්ඝෝෂණයෙන් පසුවයි.
මාස කිහිපයක් ගත විය. සූප‍්‍රසිද්ධ ‘මිග් 27‘ගනුදෙනුව ‘සන්ඬේ ලීඩර්‘ සහ ‘සන්ඬේ ටයිම්ස්‘ පුවත්පත්වල දිග හැරෙමින් තිබූණි. සන්ඬේ ටයිම්ස්හි ඉක්බාල් අතාස්ට මරණ තරජන එල්ල විය. සන්ඬේ ලීඩර් පුවත්පතේ කර්තෘ ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග මහ මග මරා දැමුණි. ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග අවමංගල්‍ය උත්සවය මාධ්‍ය සංවිධානත්, සිවිල් සංවිධානත්, බොහෝ දේශපාලන පක්ෂත් එක්වීමෙන්, දැඩි විරෝධතාවක් මධ්‍යයේ සිදුකෙරුණි. ඉන්පසු අප සංවිධානයේත්, නිදහස් මාධ්‍ය ව්‍යාපාරයේත් ප‍්‍රධානීන්ටත් නොකඩවා මරණ තර්ජනය එල්ල විය. අප සියලූම දෙනා ජීවිතාරක්ෂාව පතා රටින් පිටුවහල් වූයෙමු.
සති තුනකින් පමණ මම පෙරලා ලංකාවට පැමිණියෙමි. ඒ වන විටත් වැඩ ආරම්භ කිරීමට සූදානම් කර තිබූ අප සංගම් කාර්යාලයේ ඉදිකිරීම් ආරම්භ කිරීමට පියවර ගත්තෙමි. ඒ සඳහා මසක් දෙකක් ගත විය. සංගමයේ කටයුතුද අඩුවකින් තොරව අනෙකුත් නිලධාරීන් සමග පවත්වාගෙන ගියෙමි.
කටයූතු එසේ සිදුවෙමින් පැවතියදී දිනක් සංගම් කාර්යාලය ඉදිකරන වැඩ බිමේ සිට නිවස කරා යමින් සිටියදී සුදු වෑන් රථයකින් මා පැහැර ගැනීමට ලක්විය. ඒ වන විටත් මා දිවි ගෙවූයේ ශ්රී ලංකා පුවත්පත් ආයතනයෙන් ලබා දෙන නුගේගොඩ ඇඹුල්දෙණියේ ආරක්ෂිත නිවසකය. පිටකොටුවේ සිට නුගේගොඩ දක්වාත් එතැනින් ඇඹුල්දෙණිය දක්වාත් ගොස් බස් රථයෙන් බැස අතුරු මගක් ඔස්සේ නිවසට යන විට පැහැර ගැනීම සිදුවිය. මගේ මතකයේ හැටියට එම සුදු වෑන් රථයේ තිබූණේ ඉදිරිපස අසූන සහ පිටු පස අසුන පමණි. පැහැර ගත් සැණින් වෑන් රථය තුළ බිම පෙරළා දෙඅත් දෙඇස් බැඳ පහර දෙන්නට වූහ. පහර දෙන අතරතුර මට කණ වැකුණු එක් වදනක් වූයේ ”ඔහොම හරියන්නේ නෑ. මේ කොට කෑල්ල කකුලෙ යටට තියලා ගහපන්”යනුවෙනි.
හෙණ පහර වදිනවා සේ දැනූණි. ඉන්පසු සිදුවූයේ කුමක්ද යන්න කල්පනාවක් නැත.
එක් නිමේෂයකදී මා විශාල පිළිස්සුම් වේදනාවකින් ඇහැරුණි. එක් අයෙක් මට මෙසේ ප‍්‍රකාශ කළේය. ‘මීට පස්සේ උඹ බල්ලා වගේ කට පියාගෙන හිටපං. මේක අපටත් මළ කරදරයක්” එපමණකි. වාහනයේ දොර විවෘත වෙන හඬ ඇසුණි. මා වාහනයෙන් එළියට ඇද දැමූ බව වැටහුණි.
හඬ නගා වාහනයක් ඉදිරියට යනු ඇසුණි.
පසුව දැන් ගත් පරිදි මා දමා ගොස් ඇත්තේ අංගොඩ උණ රෝහලට යන පාළු පාරක ලඳු කැළෑවක් අසළය. රාත‍්‍රි කාලයට එතැනින් වාහන ගමන් කරන්නේ ඉතා කලාතුරකිනි. එක් ත‍්‍රීරෝද රථ රියදුරෙකු හදිසි ගමනක් යමින් සිටියදී ඒ මේ අත පෙරළෙන, කෑගසන ගුලියක් වැනි යමක් දැක තිබේ. ඔහු වහාම අංගොඩ මංසන්ධියට ගොස් තවත් ත‍්‍රීරෝද රථ රියදුරන් කිහිප දෙනකු සමග පැමිණ ගැට ගසා තිබූ බැමි කපා මා කොළඹ මහ රෝහලේ හදිසි අනතූරු අංශයට ගෙනැවිත් තිබේ. රෝහලට රැුගෙන එන අතරතුර සි¥වූ එක් දෙයක් මතකයේ පවතී. මට නොනවතින විශාල කැස්සක් ඇතිවිණි. ඊට හේතු වී ඇත්තේ මගේ රැුවුල කපා මුව තුළට ඔබා තිබීමයි. කුඩා කෙස් ගස් උගුරට යාම නිසා කැස්ස හටගෙන තිබුණි.
හදිසි අනතුරු වාට්ටුවට ඇතුළු කිරීමෙන් පසු පැය කිහිපයකින් පියවි සිහිය ලද විට දැනගැනීමට ලැබුණේ මගේ වම් පාදය වළලූ කර ළඟින් කඩා දමා ඇති බවත්, අනෙක් පාදයේ අස්ථි බිඳී නැතත් දරුණු ලෙස පහරදීම නිසා මාංශ පේශිවලට හානි සිදුවී ඇති බවත්ය. ඊට අමතරව දකූණු අතේ ඇඟිිලි කිහිපයක් ද තුවාල කර ඇති අතර දකුණු පාදයේ පිළිස්සුම් තුවාලයක්ද පවතින බවයි.
මීටත් අමතරව මුගූරක් වැනි යමකින් හිසට පහර දීම නිසා තැලීම්වලට ලක්වී ඇති බවයි. රෝහලේ සිටි දෙවන දින ශල්‍යකර්මයකට භාජනය කර කඩා දමා තිබුණු වම් පාදයේ වළලූකර ලෝහමය තහඩුවලින් බද්ධ කරනු ලැබීය. රෝහලේ සිටි මූල් දින කිහිපයක් මා ගතකළේ කිසිදා කිසිවකූ නොදැරිය යූතු මහා වේදනාවකිනි. පුරා දින 29ක් හදිසි අනතුරු ඒකකයේ ප‍්‍රතිකාර ලැබීමට සිදුවිය. ඉන් අනතුරුව මාස තුනක් යන තුරු සෑම දෙසතියකට වරක්ම සායනික ප‍්‍රතිකාර සදහා රෝහලට පැමිණීමට සිදුවිය. පූරා මාස නමයක් යම්තමින් ඇවිද ගියේ කිහිලිකරු ආධාරයෙනි. පැහැර ගැනීමෙන් පසු රෝහලේ සිටි දින 29ක් පසු නිවසට ගියේ එවකටත් ගොඩනැගෙමින් තිබූ සංගම් කාර්යාලයේ වැඩ බිමට යාමෙන් පසුවය. සංගමයේ විධායක සභික ගාමිණී සුසන්ත සහ මගේ බිරිඳගෙන් කුණු බැනුම් අසන්නට සිදුවිය. සංගම් කාර්යාලය මගේ සිහිනයක් විය. ඊට හේතූ වූයේ වසර තිහකටත් වැඩි ඉතිහාසයක් ඇති සංගමයට එතෙක් හරි හැටි නිවහනක් නොතිබීමයි. ඉන් දෙමසක් පසු සියලූම පුවත්පත් කතුවරුන්ගේ සහභාගිත්වයෙන් නව සංගම් කාර්යාලය ද විවෘත කළෙමු. එම විවෘත කිරීමේ උළෙලට පැමිණියේද කිහිලිකරු ආධාරයෙනි.
පැහැර ගැනීමෙන් මාස හයකට පසු ජීවිතාරක්ෂාව පිණිස ලංකාවේ ඇමෙරිකානු තානාපති කාර්යාලය විසින් මමත්, බිරියත්, දියණියත් ඇමෙරිකාවේ පදිංචියට එවනු ලැබීමු.
පැහැර ගැනීමට සහ අතිඅමානුෂික වධබන්ධනවලට ලක්කර දැන් වසර දහයක් ගතවී තිබේ. ගෝඨාභය රාජපක්ෂලා මට මගේ ජීවිතයේ නිරෝගී මිනිසකු ලෙස ජීවත්වීමට ඉඩ දුන්නේ 2009 ජූනි 01 වැනිදා දක්වා පමණි. එකී වධහිංසාවලට ලක්කිරීමේ හේතුවෙන් මට නොයෙක් අතුරු ආබාධයන්ට ලක්වීමට සි¥වී තිබේ. ශීත සෘතුවේදී ඇතැම් දිනවල ශීතල ඍණ අගයට යන අවස්ථා තිබේ. ඉතා කෙටි වේලාවකට හෝ එළිමහනේ ගිය හොත් වම් පාදය අභ්‍යන්තරයේ බද්ධකර ඇති ලෝහමය තහඩුවලට ශීතල එක් වූ විට ඒ ඉවසාගත නොහැකි වේදනාව දෙපතුලේ සිට හිස් මුදුන කරා ගමන් කරයී. පඩි පෙළක් නැගීම දුෂ්කරය. වේගයෙන් ඇවිද යා නොහැක. ඇවිද යන විට සමබරතාව ගිලිහෙන නිමේෂයකින් වුවද ඇතිවන වේදනාව පැයක් හමාරක් පවතී.
මේ සියලූ ශාරීරික වේදනා කෙසේ හෝ ඉවසිය හැකිය. වසර දහයක් ඉක්ම ගොස් තිබිය දී මට මගේ මනස තවමත් බියෙන් සලිතවීම අතහැර ගැනීමට නොහැකි වී ඇත. මම ?රාත‍්‍රියේ නින්දෙන් මර හඬ දීම නැවතී නැත. ලංකාවෙන් සැතපුම් දස දහස් ගණනක ඈත ජීවත් වුවත් සුදු වෑන් රථවලට බියෙන් තිගැස්සෙමි. කොතෙකුත් උපදේශන ප‍්‍රතිකාර ලැබූවත් මගේ මනස සුවපත් වී නැත. මම දුර්වල මනසක් ඇත්තෙකුව සිටියෙක් නොවෙමි. ගෝඨාභය දත්කූරු කමින් තර්ජනය කරන විට බියට පත්වූයේ නැත.
එහෙත් ගෝඨාභයලා නිරෝගී මිනිසකු රෝගියකු බවට පත්කර තිබේ.
ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග මරා දැමුණි. සම්පත් ලක්මාල් ඇතුළු මාධ්‍යවේදීන්, මාධ්‍ය සේවකයන් 44 දෙනකු මරා දමා තිබේ. ඔවුහු මිය ගොසින්ය. එහෙත් මා වැනි පැහැර ගැනීමට සහ අතිඅමානුෂික වධහිංසාවන්ට ලක්වූ පිරිස් මුළු ජීවිත කාලයම දවස ගානේ මැරි මැරී උපදිති. මේ කර ඇත්තේ එසේ මෙසේ අපරාධයක්ද? මේ අපරාධය කිරීමට මා කළ වරද කුමක්ද?, කව්රුන් හෝ වරදක් කර ඇත්නම්, පැහැරගෙන ගොස් අමානුෂික වධබන්දනවලට ලක්කිරීමට ඇති අයිතිය කවර නීතියකට අදාළද?
මා සේවය කර ඇත්තේ මුද්‍රිත මාධ්‍යයක ය. මා ලියූ අකුරක් පාසා අදත් ඕනෑම කෙනෙකුට කියවා බැලීමට හැකියාව ඇත. රාජ්‍ය මාධ්‍යයක් වූ සිළුමිණ පුවත්පතේ පවතින රජයේ රාජ්‍ය ආයතනවල මහා පරිමාණ ¥ෂණ වංචා කොතරම් හෙළිදරව් කර තිබේද යන්න ඕනෑම කෙනෙකුට පරීක්ෂා කර බැලීමට පූළුවන. මහ බැංකු බැඳුම්කර සිද්ධියට පෙර ශ්රී ලංකාවේ සි¥වූ විශාලතම වැට්බදු වංචාව රටට හෙළි කළේ මවිසිනි. වංචාවේ ප‍්‍රමාණය කෝටි 1200 කි. එය මුලින්ම හෙළිදරව් කළේ වංචාව කෝටි පනහක්ව තිබියදීය. ඒ පිළිබඳ මා විසින්ම අල්ලස් කොමිසමේ පැමිණිල්ලක් ද දමා ඇත. රාජපක්ෂ බලයට පැමිණ හොරකමට අදාළ වැට් බදු අංශයේ නියෝජ්‍ය කොමසාරිස් ආදායම් බදු කොමසාරිස් ජෙනරාල් බවට පත් කළේ ය. මේවා හෙළිදරව් කිරීම රාජපක්ෂලාට රිස්සූවේ නැත.
රටක බදු ගෙවන ජනතාවගේ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය වෙනුවෙන් සටන් කිරීම අද මා අර්ධ ආබාධිතයෙකු බවට පත්කර ඇත. මේ ඛේදවාචකයට මුහුණ දී ඇත්තේ මා පමණක් නොවේ. මාධ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයේ රැඳී සිටියකු නිසා මට සිදුවූ විපත් කතාබහට ලක්විය. එහෙත් හඬක් නැති කී දෙනෙකුට මේ අපරාධය සිදුවී ඇද්ද ? රාජ්‍ය පාලනයේ දී සිදුවන වරදක් පෙන්වා දීම, විවේචනය කිරීම නිසා මරා දැමීම, අතුරුදහන් කිරීම, පැහැර ගෙන ගොස් අමානුෂික වධහිංසාවන්ට ලක්කොට නිහඬ කිරීම රාජපක්ෂලා රට තුළ ස්ථාපිත කළ ක‍්‍රමවේදයයි. ඒ නිසා ජනමාධ්‍යවේදීහු නිහඬ වූහ. ජනමාධ්‍ය ආයතන නිහඬ විය. සිවිල් ක‍්‍රියාකාරිකයෝ නිහඬ වූහ.
රටේ ජනතාව සබුද්ධික නම්, හෘදය සාක්ෂියක් ඇත්තෝ වෙත්නම්, ව්‍යසනය දොතින් තුරුලූ කර නොගනු ඇත.
පෝද්දල ජයන්ත (අනිද්දා - ඔක්තෝම්බර් 27)